شقایق
همراهی خدا با انسان مثل نفس کشیدن است: آرام، همیشگی، نزدیک!بایگانیِ سپتامبر 5, 2008
آب و آتش
آب و آتش
وقتی ننه هاجر آرام چشمان عروسش را بست و ملافه سفید را روی صورتش کشید، عبدو، تنها پسر ننه، گریه نکرد. چشمانش مثل آتشفشان شده بود ولی گریه نکرد. آرام لباس پوشید و راه افتاد. به ساحل که رسید هوا گرگ و میش بود. سوار لنجش شد و به دریا زد. آن وسط ها که رسید، همانجا که چراغ پشت بام خانهشان را میدید، نتوانست جلوی اشکش را بگیرد. ظرف نفت را برداشت و روی خودش ریخت. آخرین نگاه را به آبادی و خانه انداخت، زیر لب چیزی گفت و کبریت کشید…. به همسرش قول داده بود برای فراهم کردن هزینه بستری و درمانش «به آب و آتش بزند».
شقایق 
